Przez Liulth przetoczyla sie fala ciepla, iskra ognia chwycila ja za ogon, a wiedzma trzasneka drziami. Tak jak cieplo, przez wadera przetoczyla sie wscieklosc. Iskra na ogonie przeistoczyla sie w plomyczek, a ten zaczal porzerac kraniec jej wspanialego, niesfornego ogona. Bolalo okropnie, Liulth zacisnela szczeki i usiadla, powstrzymujac sie od naturalnej reakcji. Ogon zamiatal po drewnienaj posadzce chatki. W powietrzu niosl sie ostry swad palonej siersci, a po chwili miesa. Plomych chwycil sie posadzki, a Liulth z czyms na pokraniczu pisku, a urwanego wycia, obrocila sie wokol wlasnej osi, jak szczenie lapiac swoj ogon. Zgasila plomien, lykajac gwaltownie sline. Czula smak swojego miesa, jakis plynow, robilo jej sie niedobrze. Puscila ogon, i zwymiotowala. Plomyk tanczyl na posadzce, palil drewno, ktorego swierzy, pyjemny zapach laczyl sie z zachem ziol i magii. Liulth uskoczyla na druga strone chatki. Plomyczek dzielil, ja od wiedzmy, wiedzme od drzwi wyjsciowych. Patrzyla zdziwiona.
Nie igraj z magia Liulth, ostrzegala ja kiedys babka. Gdy Liulth byla szczenieciem, a jej watacha byla cala.
Cicho, fuknela na wspomnienie.
Nabrala wiecej sliny, i zaczela usilnie lizac, i polykac plomyki, jak oglupione szczenie, wierzace w basnie.
- Penelope - zawyla wadera.
Lizala dalej, powoli, tracac czucie na jezyku, i czujac goracz w krtani, wiedziona nadzieja. Siersc wokol nosa i pyska, skrecala sie i weglila, ostry swad przenikal powietrze.

Ja nie wiem, jakim ty cudem podpalasz jej tą chatkę, jeśli stoisz na zewnątrz. I jak ty połykasz te płomyki. Od kiedy wilki mogą jeść ogień i będą tylko lekko poparzone? Zmień to. Ost. W~

Ostatnio edytowany przez Liulth (2013-11-17 10:15:17)

Parsknęła śmiechem widząc zakłopotanego kundla. Zamiast ugasić ogon w śniegu ten kręcił się ułomnie w miejscu, po czym zaczął pożerać płomienie. Istna komedia. Jednakże gdy się z tym uporał postanowiła opuścić dolinę i udać się w tereny z których burze śnieżne odeszły.