W pierwszym odruchu chciała wyrwać się lisicy, ale gdy ta zaczęła do niej szeptać uspokoiła się. Oczy jej rozbłysły, a na pysku pojawił się szyderczy uśmiech.
- Prawdę powiedziawszy sama o tym myślałam, to chyba najlepsze wyjście. Do nich nie ma się co przyłączać, nie są tego warci i najwidoczniej nas nie chcą, a toczyć życie samotnika to też nie jest dobry pomysł, wszędzie włóczą się kotowate. Na innych terenach zapewne są inne psowate, które się do nas przyłączą. - odpowiedziała cicho, po czym skinęła łbem w stronę białej wadery. Może nie była zbyt rozgarnięta, ale nie mogła w tej sytuacji wybrzydzać. Kątem oka spojrzała na basiora i waderę, w tej chwili byli zajęci chyba czymś innym. Powoli wstała i podeszła do białej.
- Witaj, jak widzisz tamci nie są zbyt przyjaźni. Może zechciałabyś przyłączyć się do nas?  Pomożemy Ci odnaleźć tamtą czarną wilczycę, która Ci towarzyszyła, nie mogła odejść daleko...

Ostatnio edytowany przez Trisha (2014-01-04 22:58:04)

Poszła za likaonicą, po czym stanęła nad waderą. Usłyszawszy jej słowa Renn uśmiechnęła się nieznacznie.
- Aż tak martwisz się o moje samopoczucie? Niepotrzebnie, sama potrafię się o nie troszczyć. Poza tym, możesz być przekonana, iż nie będziesz mi przeszkadzać. Gdyby tak nie było, nie rozmawiałabym teraz z Tobą, więc spokojnie możesz się z nami zabrać, ja nie mam nic przeciwko temu. - mruknęła półcichym tonem głosu, tak, aby nikt prócz nich tego nie słyszał.

Skrzywiła się, po czym wysunęła szyję tym samym zbliżając głowę do białej wadery.
- Nie będziemy czekać, gdyż czas się kurczy. Słowo "zgadzam się" nie kosztuje wiele wysiłku. - mruknęła wbijając w nią ponury wzrok.

Spojrzała na Trishę rozumnie, przytaknęła, po czym powróciła do białej wadery.
- Jeżeli się zdecydujesz, pójdź za naszym tropem do głębi lasu, tam nas zastaniesz. - rzekła, po czym obróciła się i pobiegła w swoją stronę. Kroki pokierowała w stronę gór, być może inni właśnie tam ukryli się przed byłą wścieklizną.

Wpatrywała się w tą scenę n ie odzywając się. Wbiła wzrok gdzieś daleko przed siebie i zaczęła rozmyślać, gdy nagle z transu wyrwał ją dźwięk głosu Liliany.
- Czuję się już trochę lepiej. Chyba mogę chodzić. - po tych słowach wstała z miejsca na chwiejnych łapach. Zakręciło jej się w głowie i prawie by upadła na ziemię, gdy w ostatniej chwili wróciła jej równowaga. Obeszła drzewo wokół dla pewności i usiadła na miejscu.