Susami dotarł na olbrzymią, zamgloną polanę, na której były tysiące uschniętych pni drzew. Było późne popołudnie, Leona dręczyło znużenie, więc postanowił jakoś wypełnić sobie czas.
Wdrapał się na pierwszy lepszy drewniany ostaniec i zaczął przeskakiwać z jednego, na drugi. Po dłuższym czasie zmęczenie dało się we znaki.
Postawił źle łapę co spowodowało, iż spadł. Jednakże nie skończyło się na uderzeniu w kłęby trawy... on spadał dalej i głębiej, w końcu zszokowany zaczepił szponami o pionową ścianę z gleby.
Nie dał rady wchodzić wyżej, więc musiał zejść w dół. Gdy ostatni raz zniżył nogę, zabrakło mu podłoża i spadł 5 metrów w dół uderzając ciałem o kamienną posadzkę.
Przez chwilę siedział niesfornie, dzwoniło mu w uszach, natomiast przed oczami widział zamglony obraz. Po chwili wszystko się ustabilizowało, zszedł niżej, przepłynął przez wodę, która dzieliła go od brzegu, aby stanąć pod ścianą. To miejsce było łudząco podobne do ich zalanej jaskini w kraterze wulkanu, jednakże... na środku jeziorka była wysepka, a na niej stał ogromny posąg niedźwiedzia.
Miał w kłębie dziesięć metrów. Przeszły go ciarki, było tu niewymownie zimniej, niż na górze. Rozejrzał się w poszukiwaniu ratunku, jeżeli niczego nie dostrzeże umrze tu z wyziębienia i głodu.
Na szczęście dostrzegł duży tunel, który wydawał się być obiecujący. Nieco chwiejnym krokiem ruszył w jego stronę, jednakże po chwili upadł. Nie miał sił na dalszą wędrówkę. Musiał odpocząć, jednakże było to ryzykowne. Zbliżała się noc, więc będzie tu jeszcze zimniej. Nie zważając na nic, zwinął się w kłębek na lodowanej, skalnej posadzce. Patrzył smętnie przed siebie, z jego pyszczka uleciały jeszcze kłęby dymu, kiedy żałośnie fuknął. Jednakże po chwili zasnął.

Jego czarna sylwetka wyłoniła się z lasu i ujrzała olbrzymi teren okryty mgłą. Zapach był rześki, świeży i wilgotny, natomiast temperatura sięgała dziesięciu stopni Celsjusza, więc z mrozu nie umrą. Przeciągnął się obok jednego z ostałych pni drzew, po czym dalej stawiał swoje łapy w kępach trawy, z których wyłaniały się fioletowe kwiaty. Obrócił się sprawdzając czy wataha za nim idzie, nie chciałby, aby ktoś się zgubił.
Jego oczy ostrzegły ogromny kształt, gdy podszedł bliżej, okazało się, iż jest do ogromne, rozłożyste drzewo, u którego stóp znajduje się wielka nora wyrzeźbiona w nim samym. Nie dało się opisać jego monumentalności, jednakże w wejściu nory spokojnie zmieściłby się rosły słoń.
Przeciągnął się i ziewną, po czym zapytał reszty.
- To jak, może być to miejsce? - uśmiechnął się zachęcająco przechylając łeb.

Zmęczona dotarła za wilkami aż tu. Wyłaniając się z dużego krzaka, przed sobą ujrzała ogromne drzewo, a przy jego pniu znajdowało się duże wejście do nory.
- Jasne, że może być. - odpowiedziała Cedrikowi. - Świetne miejsce znalazłeś.
Ziewnęła, zmęczona długim biegiem. Weszła do nory, ułożyła się przy jednej ze ścian i zapadła w sen.

Niedługo po tym wadera obudziła się. Ziewnęła, przeciągnęła się i wyszła z nory.
- Martwię się o Seren. Długo jej nie było. Ostatni raz widziałam ją gdy szliście na tereny kotow. A co jeżeli ona... nie żyje? - położyła się przy drzewie kładąc głowę na łapach.

- Teraz odpocznij w norze. - mruknął, po czym dokończył słysząc słowa Radio - Też się martwię, od czasu odejścia z polany jej nie widziałem, musiała się zgubić po drodze, albo wybrać życie samotne. - westchnął, po czym spojrzał smętnie przed siebie.