Wilk szybko wstał, pociągnął zębami waderę i razem pobiegli w stronę lasu. Modlił się, aby kotowate ich zostawiły.

Jak ostatnia dotarła na miejsce, przed oczyma mając już sceny brutalnej walki. Pogarda dla wilczej rasy rozbłysła na nowo w umyśle Wrony. Obserwowała z uwagą całą sytuację, na razie trzymając się z boku. Bez sensu było się wtrącać. Złośliwy uśmieszek wpłynął na jej pysk.

Dotarła na miejsce trochę za późno, wilki były w ciężkim stanie a nie warto było ich zabijać "jeszcze nie pomyślała" po czym uśmiechnęła się z wyższością.

Przyciągnął go tu zapach padliny... pamiętał to miejsce. Tutaj koty zaatakowały go po raz drugi. Wtedy jeszcze nie znał nikogo, prócz Radio.
Jednakże wszystkie myśli natychmiast się wymazały po zauważeniu martwą sarnę, która zmarła ze starości... kruki już zaczęły się nią żywić, jednakże gdy ten podszedł i warknął w stronę jednego z nich od razu ustąpiły mu miejsca. Miał szczęście. Z tą łapą nie upolowałby nawet małego koźlęcia, czy zająca, musiałby zapewne jak niedźwiedzie... łowić ryby, co zajęłoby mu większość czasu.
Gdy zjadł odszedł pod skałę, na której został zaatakowany. Były jeszcze widoczne plamy krwi... jednakże zamknął oczy i ścisnął zęby gdy poczuł ból w rozdartym uchu... nie zagoiło się do końca, a on jak ostatni głupiec rzucił się na bok przygniatając je do ziemi.

Obudził się gdy zachodziło słońce. Przed oczami ujrzał białego tygrysa, niechętnie się podniósł, po czym upadł na ziemię bez sił. Nie wyspał się, był strasznie zmęczony i wycieńczony ostatnimi wydarzeniami. Więc postanowił się nie ruszać i spróbować znowu usnąć... na marne.