Chciała przejść na tereny kotów, a znalazła się tutaj. Świetnie. Znów się zgubiła. Zatrzymała się przy rzece i spojrzała w las, który znajdował się na drugim brzegu. Napiła się wody, gdy usłyszała za sobą szelest w krzakach. Zastygła w bezruchu i utkwiła swój wzrok w tamtym miejscu. Po kilku sekundach zobaczyła kępkę brązowego futerka. Tłusty królik. Skoczyła na niego i jednym ugryzieniem złamała mu kark. Pożywiła się tym małym łupem, a resztki zostawiła. Jeśli jakiś wilk tutaj przyjdzie od razu zobaczy szczątki królika, ale nie dbała o to. Holly oblizała pysk z krwi i skoczyła na kamień, który wystawał z wody. Był on dość duży, więc się na nim położyła. Podobało jej się to miejsce, postanowiła tu zostać, choćby tylko na chwilę. Nie mogła nasłuchiwać, gdyż każde dźwięki zagłuszała rzeka, więc rozglądała się czujnie po okolicy. Po jakimś czasie znudziło jej się i znikła w lesie.

Ostatnio edytowany przez Wood. (2013-11-09 20:04:09)

Błądząc po dzikich ostępach dotarła aż tutaj. Czujnie nadstawiła uszy, starając się wyłapać każdy podejrzany dźwięk zdradzający jakieś niebezpieczeństwo.  Wyglądało na to, że w całej te okolicy znajdowała się tylko ona. W każdym razie, tak właśnie myślała. Zbliżyła się do rwącej rzeki. Skrzywiła się; nie wiedziała, czy uda jej się pokonać nurt, być może miała na tyle siły, aby to zrobić, wolała jednak nie ryzykować.
Najwyżej zawrócę i znajdę inną drogę. Pomyślała.
Może to będzie najlepsze rozwiązanie. Nie miała najmniejszej ochoty walczyć z silnym prądem rzeki. Utonięcie nie było jej wymarzonym rodzajem śmierci. Miała już odejść, gdy nagle w zaroślach na drugim brzegu dostrzegła jakieś czarne zwierzę. Wadera zastanawiała się, dlaczego nie wyczuła jego zapachu. Nie było przecież tak daleko. Nie zamartwiała się tym jednak długo.
To pantera! Futro wilczycy natychmiast się zjeżyło, ogon uniósł się nieco. Jednak uspokoiła się trochę widząc, że kot najwyraźniej spał. A nawet, gdyby nie, to co? Znajdował się na drugim brzegu tej niebezpiecznej rzeki, nie miałby raczej szans dostać się do wadery. Shayenne, już całkiem rozluźniona, postanowiła jeszcze chwilę poobserwować tę panterę. Napiła się najpierw wody z rzeki...

Uniosła nieśpiesznie łeb znad wody, gdy w końcu ugasiła pragnienie. Przyjemny chłód ogarnął jej ciało, poczuła się dużo lepiej i odzyskała dobry humor. Wpatrywała się jeszcze przez chwilę na swoje mocno zniekształcone odbicie w wodzie i westchnęła cicho. W końcu zwróciła złote oczy na drugi brzeg, by sprawdzić, czy wielki kot nadal znajduje się na swoim miejscu.
Takiego szoku jak wtedy nie przeżyła chyba nigdy wcześniej w swoim życiu. Odskoczyła jak oparzona od brzegu; chciała uciec jak najszybciej w leśne ostępy, lecz zauważyła, że pantera wcale nie zamierza atakować. Większy drapieżca po prostu stał, wymachując nerwowo długim ogonem, bacznie obserwując obcą waderę. Shayenne nie wiedziała, co ma zrobić. Po prostu odejść? Była zdenerwowana, nie wiedziała o czym myśli ten kot, jakie ma wobec niej zamiary. Wiedziała, że gdyby udało mu się jakoś przeprawić przez rzekę, mógłby ją bez problemu dopaść i zabić. Wilczyca była szybka, ale zdawała sobie sprawę, że z kotem nie może rywalizować. Ale na razie on stał tam, gdzie stał wcześniej; najwyraźniej albo nie potrafił pokonać rwącego nurtu, albo potrafił, ale nie chciał zrobić jej krzywdy. W każdym razie, wadera mogła się czuć trochę bezpiecznie. Do jej głowy przyszła dziwna myśl. Postanowiła się z nim porozumieć. Kto wie, może uda jej się dogadać z tym osobnikiem? Szum wody nie był za głośny, więc z pewnością będą się nawzajem słyszeć. Zbliżyła się nieco do brzegu, starając się zachować spokój, co jednak było trudne; rosnące w niej napięcie i strach kazały jej zawrócić i odejść, i być może mądrzejszy wilk tak by zrobił na jej miejscu, ale ona postanowiła zaryzykować.
- Hej! Wystraszyłeś mnie! - Krzyknęła.
Nie wiedziała, jak pantera zareaguje na coś takiego. Miała nadzieję, że jej nie rozdrażni.

Ostatnio edytowany przez Virexin. (2013-11-10 15:50:50)

Zdziwiła się, gdy usłyszała odpowiedź tej pantery. Nie spodziewała się czegoś takiego. W życiu. Przekrzywiła nieco uszy, zdradzając zakłopotanie. Odezwała się po chwili:
- Ja cię wystraszyłam? - Wilczyca nigdy nie przypuszczałaby, że tak duży kot jak ta pantera może bać się zwykłego wilka. Jakie w końcu zagrożenie mógł mu stwarzać? Może kot myślał, że wadera chciała się do niego zakraść i zaatakować z zaskoczenia, gdy ten sobie po prostu odpoczywał. Ale nawet, gdyby Shayenne chciała coś takiego zrobić, miałaby problem z przeprawieniem się przez tę rzekę. Jednak nurt był zbyt szybki jak dla tej wilczycy.
- I myślałeś, że chcę ci zrobić krzywdę? - W jej głosie dało się wyczuć rozbawienie. - Nic mi przecież nie zrobiłeś. Poza tym nawet nie byłabym wstanie do ciebie dotrzeć.
Wadera pomyślała, że ten kot mógł mieć wcześniej niemiłe przygody z takimi jak ona. Cóż, całkiem możliwe. Ona również miała przeżycia z kotowatymi. Choć ten osobnik wydał jej się nieco inny niż reszta jemu podobnych, o których miała niepochlebne zdanie, nie potrafiła mu tak do końca zaufać. Nie wiedziała, co ten kot mógłby zrobić w nieco innych okolicznościach. Czy gdyby ona sobie odpoczywała, a on miałby do niej łatwy dostęp, nie skorzystałby z takiej okazji...?  Wiedziała, że koty są zdolne do zabijania bez żadnego konkretnego powodu. Ot, dla zabawy. Ale cóż... Czuła, że powinna dać tej panterze szansę. Może akurat ten osobnik nie był taki zły, tak samo Shayenne przecież nie była agresywna, jak podobno większość wilków. Była ciekawa, jak to się dalej potoczy.

Wilki tutaj? Na jej pysk wstąpił smutny uśmiech. Już całkiem rozumiała strach tej czarnej pantery. Shayenne mogła zwołać watahę wilków w to miejsce, by przegnały nieproszonego kotowatego. Wiedziała, że koty nie są przyjaciółmi wilków. Ale ten miał szczęście, że trafił akurat na tego wilka, nie innego. Wadera, nawet gdyby chciała zaalarmować inne osobniki z oddali, nie mogłaby tego zrobić...
Shayenne nie była samotnikiem z wyboru. Ze swojego rodzinnego stada była zmuszona uciec, jeszcze jako szczenię. Później na swej drodze spotkała wiele innych watah, które jednak nie były wobec nieznanej wilczycy przyjazne. Zawsze była odrzucana i przypuszczała, że tutejsza grupa nie potraktowałaby jej inaczej. Wolała nie wchodzić im w drogę.
- Cóż, ja też tu jestem intruzem. - Odpowiedziała. - Gdybym spróbowała przywołać tu jakieś wilki, najpewniej sama skończyłabym źle. - Westchnęła ciężko. - Mnie nie musisz się bać.
Uświadomiła sobie nagle, co zrobiła. Dowiedziała się, że ten kot potrafi pływać w rwącej wodzie. Bez problemu dostałby się na drugi brzeg, do niej. Teraz, gdy on się dowiedział, że wilczyca nie może mu nic zrobić, bo jest samotna...
O cholera. Poruszyła się niespokojnie. Jak mogła mu powiedzieć coś takiego? Prawdopodobnie nie zaatakował jej wcześniej właśnie dlatego, że sądził, że gdzieś w okolicy znajdują się jej towarzysze. Czuła, że popełniła straszliwy błąd. Jak mogła obdarzyć go aż takim zaufaniem! Jak mogła być tak nieostrożna!
Sama się proszę o śmierć. Pomyślała ponuro. Nie czuła się już dłużej bezpiecznie. Błagała w myślach, żeby pantera miała rzeczywiście dobre zamiary.

Ostatnio edytowany przez Virexin. (2013-11-11 14:18:08)