- No faktycznie... głupi kangurek. - prychnęła, uśmiechnęła się pogodnie i pohasała za panterą.

Liulth truchtala przez pustynie, piasek bardzo przyjemnie przesypywal sie pod jej lapami. Nie wyowala woni kotow,  choc wiedziala ze moze byc to mylace, postanowila zmienic kierunek.

Weszła na teren oazy. Zmęczona, głodna i spragniona szła dalej węsząc. Nagle poczuła zapach krwi. Kierując się tym zapachem trafiła na dwa koty. Na szczęście była ustawiona tak, aby wiatr nie przywiał do nich jej zapachu. Jeden kot wyglądał na bardzo poranionego. Nie wyglądał w pełni sił. Cicho i ostrożnie wycofała się w stronę jaskini.

Biała tygrysica doszła do oazy. Jej łapy tonęły w gorącym piasku. Napiła się niespodziewanie zimnej wody, czym zaspokoiła swoje pragnienie. Nie miała ochoty smażyć się w tym upale więc udała się w stronę innego terenu.

Po wyjątkowo długiej tułaczce przez pustynię, młoda tygrysica wreszcie odnalazła dogodne miejsce na spoczynek. Postąpiła jeszcze parę ostatnich, bolesnych kroków, by w końcu zanurzyć łapy w wodzie, później pysk... Po zaspokojeniu najpilniejszej potrzeby, skierowała się w stronę pobliskiego, wielkiego krzewu i legła w jego cieniu, z donośnym westchnięciem. Leżała na brzuchu, opierając łeb na swych łapach i leniwie kołysząc ogonem.
"Nie jestem stworzona do życia na pustyni." Pomyślała.
Musiała się stąd jak najprędzej wydostać, tylko jak długo jeszcze jej to zajmie? Ta pustynia zdawała się nie mieć końca...
"Nie mam zamiaru tu umierać."
Z trudem zwalczała swą senność. Wiedziała, że potrzebuje odpoczynku, ale coś nie dawało tygrysicy spokoju. Jej nos drażnił wyraźny zapach innych zwierząt. Prawdopodobnie jakieś się kręciły w pobliżu i były to z pewnością duże zwierzęta. Może nawet koty, takie jak ona... Nadstawiła uszy, rozglądała się. Nie usłyszała i nie zobaczyła nikogo; ci, którzy tu byli, pewnie odeszli już dawno. Z jednej strony poczuła ulgę, z drugiej zaś posmutniała; kiedy ostatni raz zamieniła z kimś choćby jedno słowo? Cóż, być może kiedyś się nadarzy okazja.

Zamknęła oczy.