Bordowogrzywy gnał przez las ile sił miał w łapach. Dyszał okrutnie, a pot ściekał po jego porośniętych futrem skroniach. Powoli opadał z sił. Czuł na karku oddech swojego prześladowcy, lecz gdy odwracał łeb w tył, nie zauważał za sobą nikogo. Czyżby to jego podświadomość płatała mu takie nieśmieszne figle? Nie wiedział, co było gorsze - prześladowanie czy psychiczna choroba.
Smród rozkładających się trucheł padłych zwierząt wypełnił nozdrza młodego łowcy. Nie wiedział, dokąd biegł - ważne, by zgubić niechciany "ogon". Potem już znajdzie drogę do domu. Wkrótce szelest liści ustał, a Adhabu uznał, że pościg się skończył. Zatrzymał się tuż nad brzegiem cuchnącego jeziora. Wyjątkowo odrażające miejsce. Kto by chciał tutaj skonać? On na pewno nie...
...ale, niestety, nie zawsze można dostać to, czego się pragnie.
Bursztynowooki poczuł jak jego ciało ugina się pod ciężarem kilkudziesięciu kilogramów i pada na bok, wprost do przesiąkniętej śmiercią brei. Wynurzył łeb z czarnej masy, by nabrać powietrza. Miast niego otrzymał potężny cios w głowę, który spowił jego ślepia czernią.
Adhabu miotał się jeszcze przez chwilę, lecz mroczny oprawca przytrzymywał łeb szarpiącego się lwa ciężką łapą.
Ostatnią rzeczą, którą młody był w stanie dojrzeć, była połyskująca para żółtych jak gorycz ślepi.



Gdy tylko truchło lwa dołączyło do swych starszych pobratymców spoczywających na dnie moczar, irbis zabrał swoją łapę znad tafli zanieczyszczonej wody. Żółte oczy nie wyrażały nic prócz triumfu. Ani na moment nie zmrużył oka, kiedy jego dawny przyjaciel oddawał swoją duszę we władanie pozaziemskich władców. Sam tego chciał. Przeklęty zdrajca.
Chwilę później srebrnofutry opuścił śmiercionośną sadzawkę.

zt

Ostatnio edytowany przez Sinister (2013-11-13 20:55:56)