Podczas wieczornego spaceru doszedł na polane, nie spotykając nikogo położył się na jakiejś skale i rozmyślał obserwując księżyc.

Po całym tym incydencie w jaskini, wolała przez jakiś czas tam nie wracać. Postanowiła pokręcić się po okolicy, żeby uspokoić nerwy i przemyśleć to wszystko na spokojnie. Przeszła się po tej polanie, szukając jakiegoś dogodnego miejsca na spoczynek. Wskoczyła na pobliską skałę i usiadła. Zauważyła w oddali jakiegoś wilka. Nie znała go i raczej nie miała ochoty poznawać, przynajmniej jak na razie. Teraz chciała pobyć przez chwilę w samotności. Miała nadzieję, że nie zakłóci jej spokoju jakiś wałęsający się kot; czuła co prawda zapach dla nich charakterystyczny, był jednak dość słaby. Świadczyło to o tym, że znajdujący się tu wcześniej kotowaty odszedł dawno temu, a Shayenne miała nadzieję, że ten nie zamierzał wracać... Wróciła myślami do wilka, który przegonił tę tajemniczą czarną panterę znad rwącej rzeki. Zaprowadził ją, i jeszcze inną wilczycę do jaskini, gdzie została powitana przez resztę watahy. Jaka szkoda, że nie zdążyła zamienić z nimi choćby słowa. Gdyby nie te zarozumiałe i zuchwałe dwie wilczyce, które wzięły się z nagle znikąd i zaatakowały Alfę... Co za głupota. Wilki powinny się wspierać w walce przeciwko kotom, które są prawdziwym wrogiem, a nie występować przeciwko sobie. I bez tego wataha miała spory problem. Shayenne nie mogła na to patrzeć, a już na pewno brać w tym udziału; po prostu wyszła, nikt pewnie tego nawet nie zauważył. Westchnęła ciężko. Uciekłam, bo się wystraszyłam tych dwóch wilczyc... One mi tak bardzo przypominały wilki, z którymi miałam kiedyś nieprzyjemności. Jestem beznadziejna. Położyła się na skale i zakryła biały pysk łapami. Muszę zapomnieć o tym, co było kiedyś. Muszę przestać być taka tchórzliwa. Cedrik okazał mi tyle dobra... Nie mogę go zawieść. Jego i Alfy. Shayenne warknęła przez zaciśnięte zęby. Wstała i spojrzała przed siebie, na las. Zeskoczyła ze skały i pobiegła najszybciej jak mogła, zupełnie ignorując pastwiące się niedaleko nieliczne stado reniferów. Pora rozpocząć wszystko od nowa.

Przyciągnęła ją tutaj woń reniferów. Kiedyś zdarzało jej się polować na te zwierzęta, jednak nigdy nie była wtedy sama. Zauważyła samotnego samca, który stał do niej tyłem. Był stary, jego poroże było dość imponujące ale nie tak duże jakie zdarzało jej się zobaczyć u innych jeleniowatych. Całe szczęście wiatr sprzyjał waderze, wiał w jej kierunku przynosząc ze sobą zapach renifera. Zaczęła się powoli skradać w jego stronę, starała robić się to jak najciszej aby nie zaalarmować rena. Gdy była już blisko skoczyła na jego zad. Zszokowany renifer zaczął biec i wierzgać. Zrzucił Shelby na ziemię, lekko oszołomiona wstała i zaczęła gonić rena. Gdy była tuż za nim złapała go kłami za lewą nogę, starając się wyhamować całym ciężarem swego ciała. Udało się ren upadł, o to jej właśnie chodziło. Nagle kopną ją w klatkę piersiową prawym kopytem. Wilczycy przez chwilę nie mogła złapać oddechu, gdy jej przeszło czuła przeszywający ból w klatce piersiowej. Starała się go zignorować, była zadowolona bo tym nagłym hamowaniem chyba wyrwała reniferowi nogę ze stawu. W każdym stanie nie mógł wstać. Wykorzystała to i mimo potwornego bólu starał się dostać renowi do gardła. Nie była to łatwa sprawa, renifer bronił się swym porożem. W końcu jednak udało jej się i zanurzyła kły w jego szyi. Trzymała mocno, a ren wydawał z siebie jeszcze przez chwilę straszne dźwięki. Gdy renifer przestał się ruszać zaczęła ciągnąc martwego rena do watahy. Nie raz musiała się zatrzymywać, wyczerpana i obolała. Po około dziesięciu minutach ruszyła dalej.

Ostatnio edytowany przez Lilianna (2013-11-24 20:04:48)