Parsknęła śmiechem widząc zakłopotanego kundla. Zamiast ugasić ogon w śniegu ten kręcił się ułomnie w miejscu, po czym zaczął pożerać płomienie. Istna komedia. Jednakże gdy się z tym uporał postanowiła opuścić dolinę i udać się w tereny z których burze śnieżne odeszły.

Przez Liulth przetoczyla sie fala ciepla, iskra ognia chwycila ja za ogon, a wiedzma trzasneka drziami. Tak jak cieplo, przez wadera przetoczyla sie wscieklosc. Iskra na ogonie przeistoczyla sie w plomyczek, a ten zaczal porzerac kraniec jej wspanialego, niesfornego ogona. Bolalo okropnie, Liulth zacisnela szczeki i usiadla, powstrzymujac sie od naturalnej reakcji. Ogon zamiatal po drewnienaj posadzce chatki. W powietrzu niosl sie ostry swad palonej siersci, a po chwili miesa. Plomych chwycil sie posadzki, a Liulth z czyms na pokraniczu pisku, a urwanego wycia, obrocila sie wokol wlasnej osi, jak szczenie lapiac swoj ogon. Zgasila plomien, lykajac gwaltownie sline. Czula smak swojego miesa, jakis plynow, robilo jej sie niedobrze. Puscila ogon, i zwymiotowala. Plomyk tanczyl na posadzce, palil drewno, ktorego swierzy, pyjemny zapach laczyl sie z zachem ziol i magii. Liulth uskoczyla na druga strone chatki. Plomyczek dzielil, ja od wiedzmy, wiedzme od drzwi wyjsciowych. Patrzyla zdziwiona.
Nie igraj z magia Liulth, ostrzegala ja kiedys babka. Gdy Liulth byla szczenieciem, a jej watacha byla cala.
Cicho, fuknela na wspomnienie.
Nabrala wiecej sliny, i zaczela usilnie lizac, i polykac plomyki, jak oglupione szczenie, wierzace w basnie.
- Penelope - zawyla wadera.
Lizala dalej, powoli, tracac czucie na jezyku, i czujac goracz w krtani, wiedziona nadzieja. Siersc wokol nosa i pyska, skrecala sie i weglila, ostry swad przenikal powietrze.

Ja nie wiem, jakim ty cudem podpalasz jej tą chatkę, jeśli stoisz na zewnątrz. I jak ty połykasz te płomyki. Od kiedy wilki mogą jeść ogień i będą tylko lekko poparzone? Zmień to. Ost. W~

Wiedźma coś wysyczała, a waderę przeszła fala gorąca.
- Może prawdziwego śniegu nie roztopisz, ani nie rozgrzejesz fizycznie nikogo... jednakże ciepło zawsze będzie wszystkich do Ciebie wołać. - Prychnęła po czym odeszła niechcący puszczając iskrę, która opadła na koniec ogona wadery i wznieciła ogień.
Zatrzasnęła za sobą drzwi i zeszła do piwnicy, aby kontynuować eksperymenty.

- To są już magiczne moce... nie każdy na nie zasługuje. Nigdy nie wypróbowywałam ich na wilkach, możesz ucierpieć, bądź umrzeć jak będą skutki uboczne. Mogę podarować Ci wieczne odczucie ciepła, jednakże roztapianie śniegu nie jest możliwe. Musiałabyś płonąć... no ale, jeśli tego chcesz. - Wiedźma pstryknęła palcami i pojawił się w nich ogromny, gorący płomień, zaczęła go zbliżać do futra wadery.

Poszła za wilkiem, ale trzymała się w pewnej odległości od niej, żeby tamta czasem się nie rozmyśliła. Zatrzymała się, ukryta w cieniu drzew i obserwowała, a  gdy Wiedźma zaczęła walić bażantem wilka po głowie i słysząc te dźwięki ryknęła śmiechem. No czegoś takiego się nie spodziewała, była pewna, że Wiedźma będzie w waderę rzucać nożami, a nie walić w nią bażantem.

- Dziekuje  - powtorzyla, i udala sie w kirunku, ktory wskazywalo spojrzenie Holly. Biegla truchtem, rozmyslalajac nad rozmowa ktora kocice przy niej przeprowadzily. Nad dolina rzeczywiscie zbieraly sie chmury. Po chwili dotarla do chatki. Liulth przystanela, prychnela, gdy zapachy zamacily jej w nosie, i sturchnela lapa drzwi. Zastanowila sie chwile i puknela w nie glosno cztery razy.

- Nie tylko mnie masz obowiązek się pytać. Jest tu jeszcze druga osoba... jeżeli chodzi o mnie to idź. - Spojrzała ironicznie na Holly, po czym zeszła jej z drogi ukazując łapą drogę i kiwając łbem z dziwnym uśmiechem.