Zaśmiała się.
- Dżungla brzmi nieźle - kiwnęła głową. Niebo znów zrodziło świetlistą smugę, ale tym razem piorun ostrzegł Tanvi o nadchodzącym dźwięku i zdążyła się zmobilizować do tego, żeby nie podskoczyć jak wystraszone szczenię. Wystawiła język i pozwoliła kilku kroplom na niego spać. Spojrzała na Liliannę pytająco, nie wiedząc właściwie w którą stronę mają się udać.

- Och, tak, tak, jasne. Nie mam chyba nic przeciwko... Pomimo mojej wielkiej miłości do pogody takiej, jak ta - przewróciła oczami, przybierając sarkastyczny ton i uśmiechnęła się do Lilianny. Wstała i przeciągnęła się. Nowe tereny brzmią ciekawie. Chodzenie nowe tereny z kotem - jeszcze ciekawiej. Stwierdziła, że niektóre wilki mogłyby uznać to za zdradę rasy, ale według niej to głupota. Westchnęła, czując na grzbiecie pierwsze, nieśmiałe krople deszczu.
- Właściwie nie znam tych stron, może poprowadzisz? - uśmiechnęła się.

Tanvi również odpowiedziała uśmiechem.
- Chyba sprowadza mnie to - wskazała pyskiem na jezioro - ale, szczerze powiedziawszy, chętniej wyżułabym wodę w trawy niż napiła się tego mułu - zaśmiała się i zakołysała ogonem. Burza chyba zaczęła już dawać się we znaki, bo usłyszała w oddali stłumiony grzmot. Wbrew woli podskoczyła, ale miała nadzieję, że tygrysica tego nie zauważyła.
- Przypuszczam, że pojawiłaś się tu z tego samego powodu?

Zobaczyła kątem oka pochylającą się nad wodą tygrysicę. Nastroszyła sierść. Dawno nie widziała żywej duszy, tym bardziej kota. Uśmiechnęła się w duchu, widząc jej reakcję na smak wody. Kiedy usłyszała, że Lilianna się jej przedstawia, uznała, że takich rzeczy nie mówi się potencjalnym ofiarom, więc zignorowała fakt, że rozmawia z istotą, która mogłaby ją bez namysłu przeszyć kłami.
- Tanvi. Miło cię poznać - opowiedziała beztrosko. - Nie, żebym chciała słodzić, ale masz przepiękne oczy.

Drobne łapy o kremowym zabarwieniu wolno stąpały po wilgotnej trawie w okolicach jeziora. Tanvi uniosła głowę i ujrzała rozciągający się na cały nieboskłon pas siwych chmur. Oby się nie rozpadało, pomyślała. Jej niechęć do deszczu przerastała nawet tą niechęć, którą żywiła do śniegu, a ta była już wystarczająco duża, żeby można było ją nazwać nienawiścią. Podeszła do jeziora, chcąc napić się wody, ale zrezygnowała, widząc jej mglisty kolor. Było niesamowicie cicho. Uniosła uszy w geście nasłuchiwania. Nie, nadal nic. Usiadła nad wodą, której odbicie ukazywało teraz odbicie nieba oraz Tanvi, której - i tak już potargana - sierść była mierzwiona przez wiatr.

Holly podeszła do wody i zaspokoiła pragnienie. Woda nie była tutaj najlepsza, ale był to pierwszy teren na jaki natrafiła. Otrzepała się z piasku, położyła w wysokiej trawie i zasnęła, nie zważając na ciemne chmury, które gromadziły się na horyzoncie.

Zarośnięte jeziora morenowe można spokojnie nazwać zwykłymi bagnami, mimo, iż nie są tak brudne.