Wilczyca spojrzała za oddalającymi się przybyszami, po czym pokuśtykała w ich stronę. W pewnym momencie zatrzymała się, odwróciła głowę i powiodła wzrokiem ku Alexandrowi. Westchnęła cicho i ruszyła dalej. Po pewnym czasie jej chód przerodził się w powolny trucht. Nie zajęło jej wiele czasu, by dogonić hienę i lisicę. Zwolniła tempo i zbliżyła się do nich.
-Idę z wami- rzuciła.

Zmarszczyła nos, natomiast na jej pysku zagościł grymas niezadowolenia. Zakręciła się w miejscu, po czym weszła pod łapy wadery owijając kitę o jej łapy, tak, aby tamta straciła równowagę.
- Nie mamy czasu, aby on się tak długo namyślał. Jeżeli zechce iść, to pójdzie, jeżeli nie, to nie. Być może nie ma ochoty, aby wyjawiać swoje zamiary. Chodźmy już, albowiem czas się kurczy. - wymamrotała, po czym wyciągnęła ogon spod łap "czarno futer piękności". Ruszyła przed siebie. Do nich należała decyzja, czy ruszą razem z nią, czy też nie. Trisha mogła nie zareagować zbyt przyjaźnie widząc, a nawet czując zapach tygrysa na waderze, czy hienie, tak więc lepiej dla nich, jakby zabrali się w podróż z Renn, która mogłaby stanąć za nimi, gdyby doszło do nieprzyjemnego rozwoju sytuacji. Podniosła uszy na sztorc, aby po chwili zmienić spacerowy marsz na trucht. Nie zapadając się ani na centymetr w stwardniałym śniegu ruszyła na swoje terytorium.

z.t

Westchnęła ciężko. Jak zawsze, każdy nieufny i ostrożny. Od razu przypomniała jej się niesforna gromada z lasu ciernistego.
- Może iść nawet na same tereny psowatych, aczkolwiek nie masz prawa go bronić, gdy ktoś go zauważy i zaalarmuje resztę. Wtedy będzie zdany wyłącznie na siebie, albowiem w innym przypadku rany odniesiesz również Ty. Po prostu zadbaj, aby nikt go nie zobaczył, od Ciebie zależy w którym momencie odeślesz go z powrotem. - Wymamrotała nieco nieobecnie, po czym odwróciła się zgrabnie na śniegu. - W takim razie, możemy ruszać? - zapytała przytulając kitę bliżej ciała, po czym oblizała mały pyszczek.

Usłyszawszy zaloty hieny odchrząknęła z obrzydzenia. Wyminęła go, po czym stanęła bliżej "Czarno futrzanej piękności". Wbiła w nią ponury wzrok, po czym nie spuszczając go z niej zapytała.
- To jak, czarno futra piękności, mości królewna skieruje się ze mną na tereny psowatych, czy zadecyduje błądzić po lesie bez celu? - wymamrotała patrząc kątem oka na tygrysa, który niespecjalnie ją interesował. Zamiast zabawiać się z jej pobratymcami, niechaj wróci do swoich, szczur.

Zgrabnymi, dużymi susami dotarła nad klif. Był to jedyny, logiczny sposób, aby przedrzeć się przez zwały śniegu, których w lesie ciernistym w ogóle nie było. Błądziła długo, szukając kogokolwiek, lecz dopiero po kilku godzinach spotkała wilka, hienę i tygrysa. Podeszła do nich usatysfakcjonowana faktem, iż śnieg się pod nią nie zapada, a ona sama kroczy po nim dumnie jak duch, podczas gdy reszta siedzi w nim po sam brzuch. Skinęła tygrysowi łbem, chcąc oddać nieszczery szacunek, albowiem jej oczy zdradzały soczystą pogardę. Zwróciła się więc do psowatych.
- Witam moi drodzy, nie chcąc przedłużać, ani owijać w bawełnę powiem wprost: Jestem tu, aby znaleźć zagubionych i odstających samotników, którzy nie posiadają watahy. Moja niekryta uprzejmość obejmuje również doprowadzenie was do naszych prawowitych ziem, aczkolwiek, nie zaciągnę ze sobą tego kota, ponieważ nie każdy z osobowości należących do sfory je toleruje. - mruknęła melodyjnym tonem delikatnie machając kitą, po czym podniosła prawą brew stawiając krok w bok. - Idziecie, czy nie? - rzuciła ostatnie pytanie wbijając smętny i ponury wzrok w młodociane psy.

-Właśnie zmierzamy w kierunku terytorium psowatych. A co z tobą?- wbiła wzrok w gęstą sierść Devon'a, a po chwili spojrzała w jego brązowe oczy.

Wilczyca stanęła w miejscu, szczerze zdumiona widokiem hieny. Nie spodziewała się spotkania przedstawiciela tego gatunku w ośnieżonych górach.
-Rika-odparła krótko.- A ty?- dodała po chwili. Na jej pysku zagościł lekki uśmiech.

Wilczyca powoli kuśtykała obok tygrysa, wsłuchana w szum lodowatego wiatru. Była naprawdę wdzięczna Alexandrowi za pomoc. Oddychała ciężko. Dotrzymanie kroku towarzyszowi kosztowało ją sporo wysiłku.
-Dziękuję- szepnęła słabym głosem- Jesteś cały?- zapytała, wyraźnie zaniepokojona.