- Było to głupim posunięciem. - rzekł nieco surowo, po czym dokończył cieplejszym tonem - Ale nie zostawimy Cię tu, chodź z nami. - Pomógł jej wstać, po czym ruszył w stronę domu.

Wracając z kocich terenów miał porozmawiać z Seren o randze bety, jednakże na horyzoncie zauważył drzemiącego w najlepsze wilka.
Potruchtał do niego, po czym dostrzegł, iż jest to wadera znad rzeki. Szturchnął ją pyskiem, aby obudzić i rzekł.
- Czemu śpisz sama, na środku otwartej przestrzeni? Wstawaj. - mruknął taksując ją wzrokiem.

Biegł truchtem, aby szybko zakończyć podróż przez odsłonięte, ogromne przestrzenie. Gdy usłyszał pytanie Seren, opowiedział dysząc.
- Na południe. W takim tempie dojdziemy tam w godzinę, góra dwie. - mruknął po czym trucht przemienił w sprint.

Dotarła na ogromne pola. Śnieg sięgał jej już do łydki... była tygrysem syberyjskim, więc lubiła taką pogodę. U nich w dolinie musiałaby czekać dobre parę tygodni na nadejście zimy, więc postanowiła ukryć się na ten czas tutaj. Podeszła do niewielkiego źródła, które wypływało z czubka niskiej górki.
Obok niego była szpara w której ledwo się zmieściła. W środku zaś ta mała szpara, która przekształciła się w pieczarę prezentowała się kolosalnie, gdyż wnętrze było ogromne, porośnięte mchem z każdej strony, który dawał przyjemne ciepło. Przy jednej ze ścian było wgłębienie w którym znajdowała się krystalicznie czysta woda skapująca intensywnie z góry. Liczne tunele prowadzące wgłąb ziemi wydawały się wołać... czekały na odkrycie tajemnic.
Uśmiechnęła się i przytuliła uszy. Było tu tak ciepło... a małe wejście ograniczało dopływ zimnego powietrza, oraz śniegu.
Legła na ziemi "plackiem" i zasnęła mrucząc.

***

Po kilku godzinach obudził ją huk łamiącego się nad nią drzewa. Gdy upadło cała pieczara zadrżała, a na jej głowę spadł proch.
Otrzepała łeb i zniesmaczona wystawiła go na zewnątrz. Wichura i grube płaty śniegu ograniczały pole widzenia, ale wiedziała, że w głównym miejscu zamieszkania wilków jest gorzej. Schowała się z powrotem. Przycupnęła przy "wgłębieniu" z wodą, spojrzała głęboko w swoje odbicie, aby po chwili zauważyć, iż jest to głęboka dziura, a nie tylko wgłębienie. Ugasiła pragnienie i zagłębiła się w sieć tuneli.

Szara wilczyca przemierzała te tereny od dłuższego czasu, nie wiedząc właściwie dokąd prowadzi jej droga. Po prostu miała nadzieję, że trafi do miejsca, gdzie będzie miała szansę odnaleźć swoich pobratymców. Teraz jak nigdy potrzebowała towarzyszy. Wiedziała, że sama długo nie pożyje; nawet na wilki czają się niebezpieczeństwa, choćby w postaci ogromnych kotów, na które ostatnio można się natknąć wszędzie.
Była głodna; węszyła w powietrzu za czymś zdatnym do jedzenia, choćby królikiem. Była zmęczona, jednak miała jeszcze dość energii, żeby podjąć pościg za czymś niewielkim... albo ucieczkę przed tygrysem znajdującym się nieopodal, jeśli ten ją zauważy. Wadera natychmiast zatrzymała się, nie spuszczając z oczu białego tygrysa, powoli oddalającego się. Jeżeli dotrze do niego jej zapach i drapieżnik zawróci, najpewniej dojdzie do starcia, którego wilczyca z pewnością nie wygra. Zaczęła się wycofywać. W końcu odwróciła się i pobiegła; miała tylko nadzieję, że nie znajdzie tu więcej takich zwierząt.
Zupełnie straciła apetyt.

Kolosalne, puste tereny. Czasami można spotkać tutaj samotne drzewa, czy rozlewiska.