Rzuciła jeszcze jedno, pełne zniesmaczenia spojrzenie na jaskinię po czym ruszyła za pumą.

- Pewnie tak. Jest głębia lasu, ale ta te dzikusy kryją się w jakich norkach w ziemi. Są również jeziora, ale one są już w ogóle nieciekawe. Pusta przestrzeń, kilka małych jeziorek. Możemy przejść się nad wodospady lub na jakieś pola. - zaproponowała.

Po chwili sama wycofała się przed jaskinie. To miejsce było ohydne i nie do zamieszkania.
- Z tego miejsca nic nie będzie. Chciałam się tu zatrzymać na jakiś czas i sprawdzić co znajduję się w głębi jaskini, ale teraz to niemożliwe - z cichym prychnięciem rozejrzała się po terenie, czy nie ma tu jeszcze czegoś ciekawszego.

Gdy się tu znalazła od razu swe kroki skierowała w stronę jaskini. Po kilkunastu minutach wędrówki doszła do niej. Spojrzała z obrzydzeniem wgłąb jaskini. Tamte matoły nawet nie wyniosły ciał jej ofiar. Nadal gdzieś tam leżały wgłębi jaskini i gniły, wyczuwała to. Zabawne, jak bardzo wilki dbali o swych martwych towarzyszy. Usiadła przy wejściu jaskini i patrzyła w ciemność.

Mornok powoli wszedł do jaskini- ciekawe kto tu rządzi?- pomyślał. Ten kto zawsze- powiedział pod nosem. Napił się wody, popatrzył na jaskinie i wyszedł, nie widział tam nic ciekawego.

Wzial gleboki wdech i potruchtal szybko za Seren i Radio.

Seren była po prostu wściekła.
- Świetnie. Dajcie się wszyscy powybijać tuż pod moim nosem - skomentowała całe wydarzenie, a w miarę, jak mówiła, ton jej głosu coraz bardziej się podnosił. - Kto wie, po co przylazły, musicie ich od razu atakować?! Rzucać im się na kły i pazury?! Ja też was mogę powybijać, jeśli bardzo tego chcecie, proszę bardzo! Jak mamy być rodziną i jak mamy tworzyć watahę, skoro co rusz ktoś robi coś po swojemu?! Czy wy się w ogóle liczycie ze swoją alfą, czy to już jest wataha, w której każdy przoduje sam?! Bo jeśli tak... - powiedziała gorzko i nagle ciszej. - Jeśli tak, to może lepiej się rozejdźmy. Tyle samo nam robią krzywdy, co kiedy jesteśmy sami, bo niezgrana gromadka, jaką jesteśmy teraz, nie stanowi dla nich żadnego zagrożenia. Droga wolna, miło było was poznać.
Seren podeszła do wyjścia z jaskini.
- Nie mamy nawet warunków, żeby ich wszystkich pogrzebać - szepnęła, patrząc w dal. - Nie mamy jak ich uszanować...
Wilczyca stała przez chwilę tyłem do wszystkich, a panującej ciszy nikt nie śmiał zakłócić. W końcu biała wadera obróciła łeb przez ramię, rzucając zgromadzonym w jaskini wilkom smutne spojrzenie.
- Odchodzę z tej jaskini. Znajdę inne mieszkanie. Jeśli ktoś chce, może iść ze mną pod warunkiem, że będziemy prawdziwą watahą, a nie grupką indywidualności. Powinniśmy być rodziną i chciałabym, żebyście wszyscy zdecydowali się pozostać, ale jeśli ktoś uważa, że to nie jest dla niego odpowiednie... Nie będę go zatrzymywać - powiedziała poważnie. - Czas zacząć od nowa.
Seren wyszła z jaskini i ruszyła w stronę lasu, zostawiając w śniegu kolejny ślad łap. Z irytacją starannie omijała kocie tropy, nie chcąc stanąć tam, gdzie stali oprawcy jej rodziny. W głębi ducha jednak było jej tak żal, że miała ochotę po prostu się rozpłakać. Żal tego, że straciła tyle wspaniałych wilków i żal, że dała pozostałym wolny wybór w kwestii watahy. Bała się, że nikt nie ruszy za nią, ale nie obróciła się już ani razu.

Widząc dokonania Holly była znudzona. Fakt... potrafiła walczyć idealnie, ale to tylko zdychający wilk. Tak czy owak lygrysica była najlepszym wojownikiem jakiego widziała, nikt jej nie zastąpi.
- Dobra robota. - Wymruczała, po czym odwróciła się i odeszła w stronę sawanny.